The day after

In de tram vandaag stapte een verwilderde man in, lange grijze haren onder zijn wollen muts vandaan, zware schoenen aan zijn voeten. Hij sprak een taal die ik niet verstond. Hij sprak de lege stoelen, de buizen en de ramen toe. Het klonk niet boos. Het klonk opgewekt. Het had net zo goed een variant op Marc groet 's morgens de dingen kunnen zijn. Dag tram, lieve tram tram. Daa-ag buizen waaraan de mensen zich staande houden. Dag ramen waardoor de mensen naar buiten kijken.
De conducteurs lieten hem maar zo'n beetje zijn gang gaan. De Surinamer die een paar stoelen verder zat, ergerde zich luid en duidelijk aan de dingen groetende verschijning. De verwilderde man was allang buiten gehoorsafstand en de Surinamer sprak niet tegen iemand in het bijzonder. Hij zei het als algemene waarheid. Eenieder mocht het horen. 'Ook jij moet gewoon een kaartje kopen, idioot. Wilders gooit je gewoon eruit anders.'
Wilders is voor veel mensen de oplossing voor alles. Zwartrijders. Dingen groetende mannen. Bouwplannen voor moskeeën. Haarkleur. Algehele ontevredenheid. Hij past eigenlijk heel goed bij onze klaagcultuur. Ik zal eens een lijstje maken, dat ik in de klaagbox der Nederlanden ga deponeren. Gister heeft hij gesproken in New York. Ik zag zijn peroxidekuif even langsschuiven in het nieuws. Ene Pamela kondigde hem nogal hysterisch aan. Hij was haar hero, zei ze. Zijn toehoorders scandeerden na hem: 'No mosque here!' Dat was zo ongeveer de diepgang van zijn woorden. Helemaal uit Nederland ingevlogen. Na zijn speech verzuchtte Pamela: 'Hadden wij hier maar onze eigen Geert Wilders.' Van mij mag ze die van ons daar houden.

Reacties

  1. 'Marc groet' is typisch zo'n gedicht waar de titel mooier is dan het gedicht zelf (wat geen kritiek is, die titel is alleen maar zo mooi omdat dat gedicht eronder staat).

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts