Rollators zijn hip

Mijn moeder maakt het goed. In het begin drukte de sfeer van het verpleegtehuis zwaar op haar gemoed en ook op dat van mijn vader, die iedere dag op bezoek gaat, terwijl hij niet tegen ziekte of zieke mensen kan. Nu werpt mijn moeder zich op als maatschappelijk werkster.
'Gister zat ik op zo'n blauwe stoel daar en ik had ineens vijf mannen in rolstoelen om me heen.'
'Alleen maar mannen?' vraagt mijn vader.
'Ze moeten gewoon hun verhaal kwijt,' vervolgt mijn moeder. 'Het is onderdeel van hun verwerkingsproces. Dus luister ik.'
Mijn moeder gaat kwiek op het zitgedeelte van haar rollator zitten.
'Iedereen is er hier erger aan toe dan ik. Dat van mij is echt niks in vergelijking met alle geamputeerde benen, beroertes en hangende hoofdjes.'
Die rollator staat haar. Zij maakt van de rollator iets wat je hebben moet als moderne oudere, een hippe gadget. En ze heeft gelijk. Iedereen is er hier erger aan toe dan zij.
'Eén man is wel een beetje eng,' zegt ze. 'Die loert de hele tijd naar me.'
Ik zeg dat ze gewoon van zich af moet bijten.
'O ja hoor,' zegt ze. 'Hij is toch invalide. Ik geef hem gewoon een oplawaai. Dan valt ie vanzelf om.'
Mijn vader haalt opgelucht adem.