Helden van de oude dag

Dit blog zou eigenlijk 'Mijn ouders' moeten heten, zo vaak als ik over ze schrijf. Ze zijn op dit moment erg belangrijk voor me. Zij laten mij zien hoe het is om waardig oud te worden. Ze zorgen goed voor elkaar. Het is fijn dat ze elkaar nog hebben. De tia van mijn moeder is mijn vader een beetje teveel geworden. Hij sluit zich af. Dit heb ik van mijn moeder die in verhalen leeft, dus de kern van waarheid moet je er altijd uit filteren.
'Hij voelt een beetje druk op de borst', vertelde mijn moeder gister door de telefoon.
Mijn vader zou nooit uit zichzelf naar de dokter gaan. Bij hem weet je ook niet of het lichamelijk is of een psychische afrekening met het feit dat hij het kwakkelen van mijn moeder allemaal moet doorstaan.
'Hij is een echte Westfries', zegt mijn moeder altijd. 'Die tonen hun gevoelens niet.'
'Dat maakt mij een halve Westfries', zeg ik dan.
'Heb jij dat dan ook?', vraagt mijn moeder ongelovig alsof ik alleen haar genen heb.
'Nou ja, ik heb het dus allebei, me wel goed kunnen uiten en me niet goed kunnen uiten.'
'Dat is niks', zegt mijn moeder en daar heeft ze gelijk in.
'Laat je wel genoeg weten dat je het waardeert dat hij zo goed voor je zorgt', vraag ik.
'Hij doet heel erg zijn best en ik ben alleen maar met mezelf bezig.'
'Gewoon een keer benoemen,' zeg ik. 'Gewoon zeggen: ik waardeer het.'
'Als ik dat zeg, dan wordt ie alleen maar kwaad.'
'Dan zeg je het niet maar laat je het merken.'
'Hoe dan?'
'Jij kent 'm al zestig jaar dus je weet vast wel een manier.'
Er valt een mooie denkstilte.
'Ja, ik denk dat ik wel iets weet', zegt ze dan.

Reacties

Populaire posts