De woei

Op mijn verjaardag was ik mijn moeder bijna kwijt. De wind gierde op het eiland. Ik kon nog net haar hand vastgrijpen. Even steeg ze op, als een vlieger. De wind rukte haar bijna weg, maar het lukte me haar met beide benen op de grond te krijgen. Omdat de wind alle hersens in de war had gewaaid, had ze niet in de gaten dat ze even gevlogen had.

In de kleding annex meubel annex koffie, gebak en broodjeszaak kwamen we pas echt weer tot onszelf. We dronken koffie en aten scones en gebak en toen soep en brood en we zeiden tegen de jongen die ons bediende dat we de hele dag zouden blijven. Of ze niet ook nog een beddenafdeling hadden, want dan konden we ook nog blijven slapen.