Begraven als de Etrusken

Mijn zus vertelt dat onze vader heel erg van de Etrusken houdt. Dat hij zelfs begraven wil worden als de Etrusken. In een tombe.
'Wat een bijzondere vader hebben wij toch,' zeg ik. 'Ik wist dit niet.'
'Er is een afbeelding van een man die in het diepe springt en dat wil hij aan de binnenkant van de deksel van zijn kist geschilderd hebben.'
'Nou ja', zeg ik vol ongeloof. 'Dat is nou precies waar hij zo bang voor is: in het diepe springen.'
'Die springende man begeleidt je bij de oversteek van de rivier, om je goed en wel naar de overkant te brengen.'
Ik heb bijna tranen in mijn ogen, zo mooi vind ik het en ik zie de schildering voor me en mijn vader als oude Etrusk in een kist dobberend op de rivier en hoe hij veilig en wel aankomt in het land der doden. Die dag nog google ik Etrusken en ik zie dat er een tentoonstelling is t/m aanstaande zondag in het Allard Pierson. Ik bel hem meteen op. 'Omdat jij zo van de Etrusken houdt, wil ik graag met jou naar die tentoonstelling.'
Hij kan zich niet goed herinneren dat hij gek is op Etrusken, maar hij vindt het wel leuk dat ik iets met hem wil ondernemen. Hij pakt de agenda erbij. 'Donderdag kan ik niet want dan moet ik voor mijn schouder naar de fysio, want ik heb iets aan mijn schouder en vrijdag komt de dokter voor mamma. Zaterdag komt de tuinman en zondag gaan wij al samen naar een feestje.'
Het leven neemt de dagen in beslag en er is geen tijd om met mijn vader zijn Etruskensnaar te ontdekken.