Sentimental journey

Een cursiste van mij heeft een paar weken geleden haar man verloren. Vrij snel na de begrafenis kwam ze dapper terug. Haar man bracht haar altijd weg en wachtte dan in een kroegje op de hoek. Ze moesten helemaal uit Alphen aan de Rijn komen. Hij was een ras-Amsterdammer en werkte vroeger in het gebouw waar ik lesgeef. In tijden dat het nog een pakhuis was. Hij vond het leuk om haar weg te brengen, want dan kon hij weer effe de sfeer proeven. Zij is slecht ter been en moet in het gebouw met de lift naar boven komen. In de korte tijd dat ze afwezig was, de periode waarin wij haar als cursusgenoten een condoléancekaart stuurden, hoorde ik dat hij ook invalide was en ze van Alpen aan de Rijn naar Amsterdam kwamen in zo'n wagentje dat maar 45 kilometer per uur kan. Ik zag ze gaan over de provinciale wegen en ik zag hem haar afzetten in de schaduw van het grote gebouw. Ik heb hem nooit gezien of gesproken maar hij leefde voor ons. Hij was deel van de cursus geworden. Nu komt de cursiste met het openbaar vervoer en krijgt dan op de terugweg 'een slinger', zoals ze dat noemt van een medecursist. Gisteravond was de medecursist ziek en had ik haar gemaild dat ik haar na afloop die slinger zou geven. Mijn vriend haalde ons op na de cursus en we reden naar Schiphol waar de interliners naar Alphen aan de Rijn vertrekken. We reden naar boven waar we naar beneden hadden gemoeten en we zagen de interliners in de diepte staan. 'Dan ga ik weer met de lift naar beneden', zei de cursiste. 'Dat heb ik de vorige keer ook gedaan.' We zetten haar af bij de vertrekhal en we zagen haar met haar stok over het zebrapad richting lift verdwijnen. 'Zetten we iemand af op Schiphol die naar Alphen aan de Rijn moet', zei mijn vriend. 'En die komen allemaal bij jou op cursus.'