Niks blogwaardigs

Er was al die tijd niks blogswaardigs te melden. Ik weet niet waar 'm dat in zit. Het blogwaardige bedoel ik. Ik ben gepreoccupeerd met persoonlijke zaken, vertel ik mensen. En daar laat ik het bij. Ik ben geen open boek en praat niet graag over mezelf, met vrijwel niemand. Hoewel ik geen moeite heb gênante gebeurtenissen uit mijn leven te vertellen, moeten ze eerst een verhaal geworden zijn. Zo herinner ik me, terwijl ik dit schrijf van dat open boek, dat ik een romantisch dingetje had met mijn toneelleraar toen ik jong was. Dat was niet op school, maar op een cursus. Ik fietste elke week helemaal naar het nabijgelegen dorp om drie uur toneelles te volgen in een barak ergens op een industrieterrein.
Een keer had hij me alleen bij hem thuis uitgenodigd toen hij het zei: 'Jij bent ook geen open boek.'
Hij zei het terwijl hij mijn lichaam streelde. Heel gewichtig vond ik het en werd ter plekke meer en meer mysterie. Mijn karakter was niet aan mij af te lezen. Hij moet zeker tegen de dertig zijn geweest terwijl ik zestien was. Hij kwam zelfs op mijn verjaardag en zat tussen alle tieners. Daar liet hij duidelijk zijn bewondering voor mijn oudere zus blijken. En dat vond ik weer heel stom. Dit was geen jaloezie of misschien ook wel als ik het dieper analyseer.
Die toneelleraar was wel een open boek. Toen ik dat jaar werd aangenomen op de toneelschool, kon hij daar niet over uit. Hij had mij jaren les gegeven maar nu hij echt iemand naar de toneelschool had geholpen, verbleekte zijn eigen carrière blijkbaar en bleef er niets dan afgunst over.
Ik hield laatst een lezing ergens, en kwam iemand tegen die gelijk met mij auditie deed op een andere opleiding, lang geleden. Ik werd aangenomen, hij niet. Daar ging het gesprek eerst over. Toen zei hij iets over mijn lezing.
'Ik zag je daar zo staan op dat toneel en je hebt nog steeds dat lichtvoetige. Dat had je toen ook al, dat lichtvoetige.'
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet weet of hij nou lichtzinnig of lichtvoetig zei. Dat maakt wel verschil. Ik vind lichtvoetig een mooier woord, dus laat ik hem dat zeggen. Als hij zei dat ik lichtzinnig ben, wordt hij toch meer iemand die mijn gedrag op zichzelf betrekt. Of word ik ineens wél een open boek. Mijn moeder zei vroeger dat ik licht ontvlambaar was. Maar ik vraag me eerder af of ik niet juist anderen met gemak doe ontvlammen in liefde, in woede of in afgunst.



Reacties

Populaire posts