Ergernissen

'Wij ergeren ons groen en geel aan elkaar', zegt mijn vader.
'Waaraan dan precies?' vraag ik.
'Nou, dan sta ik in de keuken en dan zegt zij wat vanuit de kamer en dat versta ik niet want daar zit zó'n muur tussen.'
'Ja, da's niet handig', zeg ik.
'En ze praat steeds maar over haar ziektes.'
'Ja, dat is waar. Ik heb het nergens anders over', zegt mijn moeder.
'En tegen iedereen hetzelfde verhaal en steeds in dezelfde bewoordingen en ik heb dat dan al tien keer gehoord.'
Mijn vader gaat er eens goed voor zitten.
'Maar ik praat daar gewoon graag over', zegt mijn moeder en ze kijkt mijn vader met een verontschuldigend lachje aan.
'En ik kan daar niet tegen, tegen ziektes. Ik hoef dat niet te horen, maar ja, jij hebt dat nodig.' Hij glimlacht naar haar.
'En zo zitten we dus de hele dag te mopperen', zegt mijn moeder inmiddels stralend.
'Ik heb wel eens gehoord van een echtpaar dat nooit ruzie had en toen hen gevraagd werd wat hun geheim was, zeiden ze dat ze een boekje hadden waarin ze hun ergernissen opschreven. Ze spraken er nooit met elkaar over en ze waren ook nooit chagrijnig. Ze schreven het van zich af in dat boekje en de ander kon het lezen wanneer die maar wilde.'
'O, dat kunnen wij ook wel eens proberen, Hendrik.'
'Ik heb boven nog wel een leeg schrift liggen.'
Ze kijken even tevreden voor zich uit.
'En dan schrijf ik op de kaft,' en mijn vader kadert het woord in de lucht: 'Er-ger-nissen.'
'Dat vind ik dan weer zo irritant dat je dat voorop wilt schrijven', zegt mijn moeder.