Yulia en Julia

Yulia verft mijn haar. Ik heb haar naam gezien in het sms'je dat ik kreeg om mijn afspraak bij de kapper te bevestigen. Ze komt uit Rusland. Ik vertel haar over het boekenkastje Russische literatuur dat ik zal erven. Mijn vader heeft het kastje gemaakt van het hout van een oud kippenhok. Nu ik dit opschrijf, bedenk ik dat ik nooit heb geweten dat mijn ouders kippen hadden. Dat kippenhok is onderdeel geworden van het verhaal. Het kastje was belangrijker dan het kippenhok. Het is een klein boekenkastje van zwart gebeitst hout met aan de achterkant uitsparingen voor vroegere plinten en verwarmingsbuizen in voormalige huizen waar mijn ouders hebben gewoond. Het was ooit op maat gemaakt om precies ergens tussen te kunnen. Nu staat het tegen een muurtje, naast de eettafel. Je loopt er nooit tegenop, zo smal en onopvallend is het. De hand van Fatma, die ook een flessenopener is, ligt bovenop en houdt de afgescheurde dagen van de scheurkalender bijeen.
Mijn moeder spaarde de grote Russische schrijvers tot het boekenkastje vol was. Of misschien maakte mijn vader het boekenkastje op maat toen de serie compleet was. Kip of ei. Er kan in elk geval geen boek meer bij.
Ik vertel graag verhalen bij de kapper. Yulia luistert. Als de verf moet intrekken, vraagt ze of ik wat magazines te lezen wil. Ik zeg dat ik een boek bij me heb.
'O,' zegt ze. 'Je houdt van echte boeken.'
Nooit eerder deed ik dat, een boek mee naar de kapper, maar ik heb me voorgenomen vaker een boek in mijn tas te stoppen. Ik kan mijn leesbril niet opzetten. De verf gaat aan de pootjes zitten. Ik lees Lydia Davis met samengeperste ogen.
Na een half uur gaat de kookwekker en een ander meisje spoelt mijn haar uit. Nu mag de massage aan die in de rugleuning van de stoel zit. Ze praat over producten die goed zijn voor je haar. En dat ik het even had moeten zeggen van die bril. Dat ze daar speciale hoesjes voor hebben.
Henry, de eigenaar van de kapperssalon roept : 'Julia!'
Hij krijgt vanuit twee hoeken antwoord. Van mijn kapster en het meisje dat net mijn haar gewassen heeft.
'Jullie namen klinken hetzelfde,' zegt hij. 'En dus noem ik jou Julia en jou Jules en als ik dan roep, weten jullie wie ik bedoel.'
Ik zie niet wie hij aanwijst want ik heb mijn ogen dicht. Er zit een warme handdoek om mijn hoofd om het masker zijn werk te laten doen. 'Dus ik heet nu Jules?', vraagt Yulia. Ik herken haar tongval.
'Nee, zij is Jules en jij blijft Julia.'
'Waarom kan ik niet Julia blijven?' vraagt het meisje boven mijn hoofd.
'Ik moet iets verzinnen,' zegt Henry. 'Anders komen we hier de dag niet door.'
Als ik wegga, zeg ik: 'Bedankt Julia en Yulia.'
Ik word door allebei enthousiast terug gegroet.