Ieder restje van jou

Toen mijn moeder, alweer lang geleden, een hartaanval kreeg, had ze dezelfde leeftijd als haar moeder toen die stierf. In de angstige nacht sprak een stem tot haar. 'Het is jouw tijd nog niet. Je wordt net zo oud als je grootmoeder.' En ze kreeg de exacte leeftijd door.
We zitten te eten in een restaurant.
'Ik kreeg echt een getal door.'
'Dat zou al over drie jaar zijn,' zeg ik. 'Dat is echt te snel.'
'Ik heb daarna niks meer doorgekregen,' zegt ze. 'Ik heb wel extra jaren gevraagd, maar ik weet niet of dat telt.'
'Jij wil mij natuurlijk nog niet achterlaten,' zegt mijn vader.
'Ik voel me soms zo'n last, omdat ik zo wrakkig ben, een last voor jullie,' zegt mijn moeder.
Wij protesteren met veel geluid.
'Ik ben blij met ieder restje van jou,' zegt mijn vader.
Mijn moeder laat een stukje zalm uit haar mond vallen.
'Ik begin er helemaal van te kwijlen.'
Mijn moeder pakt mijn hand en ze aait die zachtjes met haar duim. Kleine snelle bewegingen. Ze doet het vaak de laatste tijd. Alsof ze houvast zoekt. Als kind aaide ik haar. Nu aait zij mij.