Achteruitkijkspiegel

Ik sta op een matje vanuit mijn middel zo ontzettend lang te worden dat ik het plafond raak. Druppels zweet vallen op mijn azuurblauwe badhanddoek met gele bloemen. Na een serie staande oefeningen draaien we als synchroonzwemsters (m/v), alle neuzen dezelfde kant op, naar het raam. Aan de overkant van het water zie ik drie zwervers bij een bankje. In deze verwarmde ruimte probeer ik mijn lichaam richting hemel te strekken, terwijl op een stoep, een straat en een gracht afstand een zwerver met wollen muts in de brandende zon de anderen iets driftig probeert duidelijk te maken. Zijn kop is knalrood.

Bij Camel pose waarbij je op je knieën staand en je heupen naar voren, echt heel diep achterover moet buigen, zodat je een binnenstebuiten gekeerde bult van een kameel bent geworden, denk ik aan de krantenkop boven het artikel dat op mijn bureau ligt.

'Iedere levensloop heeft een achteruitkijkspiegel'

Het is een uitspraak van Nobelprijswinnaar Herta Müller en ik vind achteruitkijkspiegel een mooi woord en een mooi beeld. Ik gebruikte dat beeld zelf ook al eerder, in een monoloog. Het beeld van een man die in zijn auto wegrijdt nadat zijn huwelijk is stukgelopen en hoe hij in zijn achteruitkijkspiegel zijn verleden kleiner ziet worden. Mensen kunnen aan het zwerven slaan door die dingen. Ik hang ondersteboven naar de achtermuur te kijken en ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel. Als ik weer in de gewone spiegel voor me kijk, haal ik opgelucht adem.