Het grote wijde open

Er zijn doden herdacht. De bevrijding is gevierd. We vieren onze vrijheid. Dat we vrij zijn. Dat we mogen zeggen wat we willen. We zeggen zelfs wat we denken. Ik zeg eigenlijk nooit wat ik denk. Iets denken is iets anders dan iets zeggen. Als iemand vraagt: 'Waar denk je aan?' weet ik het meestal niet.
'Eeeeh, ik geloof dat ik- Wacht effe.'
Vrijheid van meningsuiting. In het Engels is het freedom of speech, komt het woord mening niet aan te pas. Onze meningencultuur viert hoogtij. Iedereen heeft overal een mening over. Ook al weet je helemaal niks zinnigs te zeggen over een onderwerp.
'De natuur is ook maar betrekkelijk.'
Ik probeer te bevatten wat vrijheid is. Ik vind de menselijke soort namelijk de minst vrije diersoort die ik bedenken kan, op de arme varkens en kippen en kalfjes na die opgroeien in de bio-industrie. Die zijn nog minder vrij dan een huisdier aan een riem. Maar zij, die niet eens weten dat er een buiten bestaat, zijn dan ook opgesloten door toedoen van de menselijke soort. Wij sluiten graag op. Onszelf ook. We bouwen huizen met verschillende kamers en we maken tuintjes met hekken eromheen. Vervolgens richten we onszelf af en we doen allemaal heel erg ons best om de best afgerichte mens te zijn. We mogen niet uit vuilnisbakken eten. We mogen niet in een tentje wonen, zomaar ergens in een open veld. We mogen niet op bankjes slapen in de stad, die er toch neergezet zijn om op te zitten als wij onszelf uitlaten. We kaderen onszelf in en soms gaat dat dan heel erg mis en dan hebben we een meningsverschil en dan slaan we elkaar de hersens in en dan meten we onze mate van beschaving aan elkaar. En dan moeten we onze beschavingen herdefiniëren. Dat levert weer nieuwe regels op waar we ons vervolgens aan houden. En zo voldoen we steeds aan onze eigen opgelegde maatstaven. Maar wat is nou echt vrijheid? Bestaat het wel?