woensdag 30 maart 2011
Roem
Na het weekend roem ben ik ingestort. Dit klinkt overdreven dramatisch. Ik ben verkouden geworden. Dat is bij mij altijd heel erg. Ik denk dat ik bij het laatste afscheid mensen gekust heb die griepbacillen bij zich droegen, want in de trein naar huis (want na de roem ga je gewoon met de trein), begon het niezen. Eerst zet het snotteren twee dagen door. Mijn kop zit dicht en dan in de nacht voor de derde dag begint het hoesten omdat de keel te hard moet werken, aangezien de neus potdicht zit. En toch ga ik vanavond luisteren naar de eindversies van de verhalen van mijn cursisten. Ook een geroemd mens kan de andere kant op kuchen met de hand voor de mond.
maandag 28 maart 2011
woensdag 23 maart 2011
Traveling light
Ik heb lang niet geschreven hier. Ik ben verhuisd. Ook al verhuisden we maar één blok, het was een nationale ramp. Wat draagt een mens idioot veel spullen met zich mee en vooral wat verzamelt een mens veel spullen als hij zich niet verplaatst. En dat terwijl mijn cowboy en ik twee jaar geleden ook al verhuisd zijn en van twee grotere huizen in één kleiner huis kwamen. Ik herinner me nog de berg voor de deur van mijn oude huis, waarvoor het grofvuil en de ijzerboer de volgende ochtend zouden komen.
En dan heb ik nog niet eens mijn boeken hoeven verhuizen want die staan op mijn kantoor elders in de stad. Ik heb hier thuis een werkkamer met enkel een bureau en een computer. Ik ben nog steeds niet bekomen, geloof ik.
Bovendien zijn mijn muzen op vakantie, die twee waar ik graag over schrijf. Wel kreeg ik een kaart van ze. Het was een schilderijtje van een ezel. Mijn moeder kreeg voor haar verjaardag een aquarelblocje op ansichtkaartformaat. De ezel is een grapje tussen hen en mij. Ik stuur hen altijd een kaart van een ezel als ik op vakantie ben en dan doe ik net of het hun lievelingsdier is. Dit omdat ik ooit op een vakantie een heel rolletje op mijn vaders fototoestel heb volgeschoten met een kudde ezels die ik zag, waardoor we van die vakantie een album vol ezels hebben. Dus ik kreeg weer eens een ezel van eigen deeg. Mijn moeder schilderde de ezel op haar nieuwe blocje en mijn vader schreef 'iaa' bij de open mond van het dier.
Van de week kreeg ik nog een brief met een open einde. Ze hadden voor het eerst ruzie gehad met de vriendinnen waar ze al 15 jaar mee op vakantie gaan. De brief ging op de post maar de ruzie was nog niet bijgelegd.
En dan heb ik nog niet eens mijn boeken hoeven verhuizen want die staan op mijn kantoor elders in de stad. Ik heb hier thuis een werkkamer met enkel een bureau en een computer. Ik ben nog steeds niet bekomen, geloof ik.
Bovendien zijn mijn muzen op vakantie, die twee waar ik graag over schrijf. Wel kreeg ik een kaart van ze. Het was een schilderijtje van een ezel. Mijn moeder kreeg voor haar verjaardag een aquarelblocje op ansichtkaartformaat. De ezel is een grapje tussen hen en mij. Ik stuur hen altijd een kaart van een ezel als ik op vakantie ben en dan doe ik net of het hun lievelingsdier is. Dit omdat ik ooit op een vakantie een heel rolletje op mijn vaders fototoestel heb volgeschoten met een kudde ezels die ik zag, waardoor we van die vakantie een album vol ezels hebben. Dus ik kreeg weer eens een ezel van eigen deeg. Mijn moeder schilderde de ezel op haar nieuwe blocje en mijn vader schreef 'iaa' bij de open mond van het dier.
Van de week kreeg ik nog een brief met een open einde. Ze hadden voor het eerst ruzie gehad met de vriendinnen waar ze al 15 jaar mee op vakantie gaan. De brief ging op de post maar de ruzie was nog niet bijgelegd.
Abonneren op:
Posts (Atom)
