Sprookje

De zaallichten gaan uit en het licht op het podium aan. Bob Dylan komt op met zijn cowboyband. De Oscar die hij in 2001 won voor Things Have Changed staat op zijn piano. Bob en Oscar, onafscheidelijk. Ik ben hier met mijn beste vriend. Achter ons staan twee jongens, een hele lange en een minder lange. Dylan speelt het dak eraf en om de haverklap horen we in Brabantse tongval 'Gruwluk' achter ons, wat duidelijk betekent dat de muziek bevalt. De lange van de twee staat achter mij en ik lach naar hem en hij lacht naar mij. De jongen die licht geeft in het donker.

De jongen en ik wonen nu in een heel klein huis. We slapen samen in een heel groot bed. Vandaag vieren we dat Bob vijf jaar geleden zijn pijlen afschoot. Hij was altijd mijn held, maar sinds vijf jaar ook Mr. Cupido. Die rol past hem. Hij zou het leuk vinden als hij het wist. We vieren het. De hele dag. Met tompoucen bij de koffie. Met haring bij de lunch en film bij de avond.

Boren

Mijn moeder is weer thuis. En dat vieren we met bloemen en taart. We zitten in de laatste herfstzon, met jassen aan, op het terras. Mijn ouders zijn uitgelaten. Na de lange herstelperiode zijn ze nu eindelijk weer herenigd en de blijdschap daarover is niet te verbergen. Ze praten over de binnenhuisarchitect die hen, lees: mijn moeder, door de jaren heen advies heeft gegeven over de inrichting van hun huis en nu advies zal geven over de aan te passen badkamer. De man is allang met pensioen maar voorziet nu zijn oude klanten die net als hij gebreken beginnen te vertonen, af en toe nog van een advies over een te verhogen bed of wc.
'Van hem heb ik nog het boren geleerd,' zegt mijn vader.
'Dat is waar ook,' zegt mijn moeder.
'Ik was toen bezig met het maken en ophangen van een boekenkast,' zegt mijn vader. 'Maar toen die kast hing, was ik nog lang niet uitgeboord. Ik had zo'n plezier in het boren dat ik overal gaatjes in boorde.'
'Wat boorde je dan allemaal?' vraag ik.
'Het gereedschap in de garage bijvoorbeeld. Ik boorde dan een gaatje door de steel van de schep en deed daar een touwtje doorheen waarmee die aan de muur kon worden opgehangen, maar dan moesten er natuurlijk weer gaten in de muur geboord worden. En zo is dat gegaan met de hark, de bezem, de stoffer, afijn alles met een houten steel.'
Ik heb nog nooit met deze ogen gekeken naar de bonte verzameling gereedschap die aan haken aan de muur in de garage hangt.
'Maar ja, op een gegeven moment ben je wel uitgeboord.'

De ruimte

Ik geef sinds drie weken een cursus schrijven in mijn atelier. Eerst was het al een wonder dat genoeg mensen zich hadden aangemeld om een cursus mee te vullen. Toen ging het echt beginnen. Weken hadden we geklust om de werkruimte om te toveren tot een cursusruimte, met een nieuw koffiezetapparaat en nieuwe kopjes. Ik had hangers gekocht en die aan de kapstok gehangen. Het laatste stukje vloer was geverfd. Alles was in afwachting van de cursisten en toen op een zaterdagmiddag was het zover. De eerste cursist die kwam, hing zijn jas op een hanger aan de kapstok. De cursist ging aan tafel zitten en keek in het stapeltje papieren dat voor hem lag, dat ik even daarvoor zorgvuldig had neergelegd. Steeds ging de bel en de cursisten druppelden één voor één binnen. Ik zette koffie in het nieuwe apparaat en schonk die in de nieuwe kopjes. Ik had verschillende soorten thee in bakjes gedaan en op tafel gezet. De mensen die thee dronken, kozen een smaak alsof er altijd thee was gekozen uit die bakjes en ze legden de gebruikte zakjes netjes op de daarvoor bestemde schaaltjes, alsof ze altijd hun gebruikte zakjes op die schaaltjes hadden gelegd. Ook de koekjes gingen er als vanzelf in. Niemand wist hoe ik in winkels had staan dralen bij het uitkiezen van de kopjes en de soorten thee. En hoe ik vlak voor aanvang van de cursus de schaaltjes voor de theezakjes nog drie keer had verplaatst en hoe ik van elke koeksoort evenveel koekjes op de schaal had gelegd.