Mijn glimlach
Ik ben zojuist uitgescholden door een vrouw in de Hema en waarom? Omdat ik naar haar glimlachte. Ik deed dat niet bewust, maar zij wees mij erop. Ze stond in de rij voor mij en had zojuist afgerekend. Nu was ik aan de beurt en terwijl ik mijn pincode stond in te toetsen, kwam ze terug naast me staan en vroeg: 'Moet u soms lachen om mijn flesje wijn?'
Ik zei dat dit niet het geval was. Ze vroeg waarom ik dan zo moest lachen. Ze nam het nogal hoog op. Ik probeerde mij eruit te redden door te zeggen dat ik graag lachte. Maar daar trapte ze niet in.
'Jaja', zei ze. 'U heeft gelachen om mijn flesje wijn, maar ik woon hier al 28 jaar en ik mag drinken wat ik wil.'
Dit gesprek nam een hele rare wending en ik zei dat ik helemaal niet gezien had wat ze gekocht had.
'Nog liegen ook.' En daar had ze gelijk in. Ik had wel degelijk gezien dat ze een half flesje wijn gekocht had, maar er niks van gevonden. En ik begon me nu ook ernstig af te vragen waarom ik naar haar geglimlacht had. Je kunt niet zomaar naar iemand glimlachen want je krijgt de wind van voren.
'Zogenaamd een vriendelijk gezicht,' zei ze. 'Maar daaronder zit een vies, vies...' en ze schakelde over op een andere taal. Ik hoefde die taal niet te kennen om die te verstaan. De tranen sprongen in mijn ogen. Het kassameisje keek mij hulpeloos aan. Ik was overgeleverd aan deze klant. De vrouw verwijderde zich scheldend uit mijn buurt. Ik bleef nog even bij de kassa hangen, niemand zei wat. Ik draaide me om naar de schappen achter me. Over de speculaas heen, scande ik de winkel af en spotte haar op noord-west. Ik nam het rechtergangpad en maakte dat ik wegkwam.
Thuis bedacht ik wat ik had kunnen zeggen, hoewel dat bij dit soort types waarschijnlijk niet werkt, maar stel dat ik gezegd had: 'Mevrouw, ik heb van mijn leven nog niet zo gelachen. U maakt mijn hele dag goed met uw flesje wijn.'
Maar ik was te geschokt. Wat werd mijn glimlach daar zoeven verkeerd geïnterpreteerd.
Nee, het had niks uitgemaakt - de boze mevrouw was al helemaal klaar met jou, toen ze haar eerste vraag aan je stelde. Waarschijnlijk was ze allang klaar met heel de wereld, lang voordat ze dat halve flesje wijn ging kopen, en jij bent onderdeel van die hele wereld, daar doe je niks aan.
BeantwoordenVerwijderenWat de schrik van zulke agressie natuurlijk niet minder maakt.
Veel erger vind ik dat de omstaanders niets hebben gezegd, al was het maar tegen jou nadat de boze mevrouw was weggelopen.
Ik denk dat iedereen nogal verbouwereerd was, qrter. En misschien dat mensen toch instinctief denken dat ik dan wel iets misdaan zal hebben als iemand zo tegen me tekeer gaat. Ik begon ook ernstig te twijfelen of ik iets misdaan had. Vandaag ben ik naar de Hema geweest om mijn angst te overwinnen.
BeantwoordenVerwijderenDat is het tegenovergestelde van een hele aardige en behulpzame winkelbediende. Ik wilde eens een blog beginnen over 'mensen die werken'. Als iemand zijn werk goed en opgewekt doet, dat vind ik nu echt een deugd, maar die lijkt wel zeldzaam. Hoewel klanten ook wel heftig kunnen zijn inderdaad.
BeantwoordenVerwijderenLaatst was ik in de Coffee Company. Er stond een mevrouw van achterin de veertig te wachten op haar koffie. Ze had maar een paar plukken haar en droeg haar kalende hoofd bijna provocerend zonder doek of muts. Er stonden nog wel meer mensen te wachten. Een andere vrouw wilde op de enige vrije stoel gaan zitten toen de kale vrouw brieste: 'Dat vind ik niet zo netjes. Ik sta hier te wachten op mijn koffie en u pakt die stoel. Als ik koffie bestel, verwacht ik ook dat ik kan zitten. Ik vind dit niet zo netjes mevrouw.' Iedereen keek. Ik zei tegen mijn gezelschap: 'Nu zou ik meteen geroepen hebben 'prima' en naar buiten zijn gerend.' De mevrouw die niet zo netjes was verontschuldigde zich rustig, glimlachte, wachtte rustig een paar minuten en vond toen voor haar en een vriendin twee stoelen. Ze leek niet in het minst uit het veld geslagen. Dat vond ik toch wel knap.