Pizzeria

Sinds er in de straat een nieuwe pizzeria kwam met een deegroller als deurklink, liep het restaurant op de hoek niet meer. De nieuwe pizzeria maakte reclame met een houtoven en de keuken was inderdaad open en je zag je pizza de oven ingaan en je zag het houtvuurtje branden en de pizza kwam er lichtelijk geblakerd uit en aanvankelijk kwamen we er graag en schonken ze goede wijn.
Een keer bestelden we een salade en toen moest de kok nog naar de supermarkt verderop om de spinazie te halen. We zagen hem binnen komen met het zakje in ijswater gewassen groen. Even later lag het in een bakje voor ons met wat gegrilde groente erop en wat strepen balsamicostroop er over heen. Ze verkochten deze stroop ook.
Het deeg lag steeds zwaarder op de maag. We bestelden vaak maar één pizza voor z'n tweeën. De wijn die we zo lekker vonden, verdween van de kaart. De illusie van de echte Italiaan knapte. Een paar weken later hingen de kranten voor de ramen en werd de buitenkant van het pand geschilderd.
Nog steeds bleef het restaurant op de hoek leeg. De oude man zat vaak voor het raam te wachten op klanten. Hele avonden kwam er niemand. Op vrijdag was er soms een tafeltje bezet.
Gister aten we er weer eens. De pizzabodem was perfect, de wijn was goed, de herderssalade was als vanouds zeer fijn gesneden. Tijdens het wachten hoorden we het mes weer vertrouwd tikken op de houten snijplank. Er was geen muziek. De inrichting was niks veranderd. Over een tijd wordt dit weer hip, zeiden we tegen elkaar.



Reacties

Populaire posts