Mijn rug is een doffe kerstbal
Mijn rug was naar de gallemiezen. Er zat geen beweging in. Tijdens mijn zoektocht naar een doodeenvoudige naald (die van naald en draad), was ik van een stoepje gestapt dat ik niet gezien had. Waar kocht je vandaag de dag een naald in een wereld waar geen fourniturenwinkels meer bestaan? De Chinese eigenaresse van de winkel die ALLES heette, maar geen naalden verkocht, keek me niet-begrijpend aan. Met terugwerkende kracht verweet ik het verdomde stoepje en de eigenaresse de staat waarin ik nu lag.
'Op de vloer liggen en je benen op een stoel. Dat is het enige wat helpt', zei de huisarts door de telefoon, en daar lag ik.
Op gezette tijden werd ik gevoederd. Operatie mij richting een bord eten keren kon beginnen, en alleen met die draai was ik al een half uur in de weer, laat staan met het nemen van de eerste hap en de happen die volgden. Een baby was hier een stuk bedrevener in. Ik was een uit de kluiten gewassen en stijf exemplaar. De volgende dag strompelde ik in een uur naar de huisarts waar ik gewoonlijk in vijf minuten naartoe gehuppeld was en daar werd een ander soort naald in mijn been gezet. In de dagen die volgden deden de spierverslappers hun werk en las ik, nog altijd liggend op de grond, de beterschapskaart die mijn vader me schreef.
Je moest beter uitkijken, als je loopt. Maar ja, daar heb je nu niks aan, nu je op de grond moet liggen.
En ook schreef hij: De kerstboom staat al. Ik heb één bal aan jou toegewezen, die is nog wat dof. Ik let op hem, of ie al meer gaat glanzen en later zelfs stralen.
Toen ik in staat was hem met droge ogen te bellen om hem te bedanken voor zijn mooie woorden, wist hij niet meer wat hij geschreven had.
'Maar ik schrijf toch meestal wel mooie dingen', zei hij.
Toen ik hem voorlas wat hij geschreven had, zei hij: 'Dat is inderdaad wel erg mooi.'
'Op de vloer liggen en je benen op een stoel. Dat is het enige wat helpt', zei de huisarts door de telefoon, en daar lag ik.
Op gezette tijden werd ik gevoederd. Operatie mij richting een bord eten keren kon beginnen, en alleen met die draai was ik al een half uur in de weer, laat staan met het nemen van de eerste hap en de happen die volgden. Een baby was hier een stuk bedrevener in. Ik was een uit de kluiten gewassen en stijf exemplaar. De volgende dag strompelde ik in een uur naar de huisarts waar ik gewoonlijk in vijf minuten naartoe gehuppeld was en daar werd een ander soort naald in mijn been gezet. In de dagen die volgden deden de spierverslappers hun werk en las ik, nog altijd liggend op de grond, de beterschapskaart die mijn vader me schreef.
Je moest beter uitkijken, als je loopt. Maar ja, daar heb je nu niks aan, nu je op de grond moet liggen.
En ook schreef hij: De kerstboom staat al. Ik heb één bal aan jou toegewezen, die is nog wat dof. Ik let op hem, of ie al meer gaat glanzen en later zelfs stralen.
Toen ik in staat was hem met droge ogen te bellen om hem te bedanken voor zijn mooie woorden, wist hij niet meer wat hij geschreven had.
'Maar ik schrijf toch meestal wel mooie dingen', zei hij.
Toen ik hem voorlas wat hij geschreven had, zei hij: 'Dat is inderdaad wel erg mooi.'
Reacties
Een reactie posten