Eénoog

Mijn vader moest naar het ziekenhuis om een stukje huid op zijn rug weg te laten halen. Ik was om 6 uur opgestaan om de trein te halen naar het dorp waar mijn ouders wonen. Hij haalde me op bij het station om meteen door te rijden. We moesten rustig aan doen want het kon heel glad zijn. Samen met andere vroege weggebruikers reden we in colonne richting ziekenhuis.
In de wachtkamer kwam een man langs met een bolstaand wit verband voor zijn oog.
'Die is koning in het land der blinden', fluisterde mijn vader.
Mijn vader werd opgeroepen en verdween in een kamertje. Ik bladerde door interieurglossy's en dronk thee uit mijn thermoskannetje. De koning in het land der blinden kwam naast mij zitten.
'Is uw man ook naar de plastisch chirurg?'
'Mijn vader...is bij...tja, ik weet eigenlijk niet of dat een plastisch chirurg is. Hij moet plekken laten weghalen.'
'Ja, mijn vrouw ook. Hier (...) hier (...) en hier (...),' gebaarde hij naar verschillende plekken op zijn lichaam. Ik kon niet zo goed volgen waar, behalve dat hij als laatste richting schaamstreek wees, waar hij dan de schaamstreek van zijn vrouw mee moest bedoelen.
'Ik heb beneden bij de balie gevraagd of ik gelijk met haar geholpen kan worden.' De cycloop tikte met zijn wijsvinger op zijn ingepakte oog. Het klonk naar plastic onder het verband. 'Maar ik kan pas om half 11.'
'Wat vervelend voor u.'
De man was nogal ongedurig, alweer opgesprongen en de hoek om verdwenen. Ik bestudeerde de inrichting van een Italiaans kasteel en las hoe de muren in de badkamer bewerkt waren met leemstucverf. Een glanzende antracietgrijze muur was het resultaat.
Eénoog schuifelde nog een keer voorbij. 'Is ze er al uit?', vroeg hij. 'Nee, nog niet', zei ik.
'Ik wilde tegelijkertijd geholpen worden, maar ik kan pas om half 11 geholpen worden. Halluf 11. Snapt u dat nou?'
'Vervelend voor u.'