Nagels knippen

'Wil jij onze nagels knippen?'
'Ja hoor', zeg ik.
'Wij kunnen er niet meer bij.'
'Het schaartje hebben we al klaar gelegd.'
'Het ligt binnen op het theekastje.'
'Zodat we het niet zouden vergeten te vragen.'
Ik haal het schaartje, pak een krukje uit de garage en loop terug de tuin in.
'Wie wil eerst?' vraag ik.
Mijn vader wil eerst.
'Zo, leg je voet maar op het krukje.'
Mijn vader begint al te sissen nog voor ik de schaar in zijn teennagel heb gezet. Ik bestudeer zijn voeten, in hoeverre ze op de mijne lijken. Sommige nagels zijn moeilijk want die zijn verkalkt en daardoor dik en hard. Zijn huid is extreem zacht.
'Zo, volgende patiënt', roep ik als ik klaar ben.
'Ik zit in de wachtkamer', roept mijn moeder en ze legt haar boek op tafel. Ik zet het krukje voor haar neer.
'Had jij nou ooit verwacht dat je onze nagels nog eens zou knippen?', vraagt ze.
'Nee nooit', zeg ik.
Mijn moeder heeft mooie voeten, met hoge wreven. Balletvoeten. Ik bewonderde ze als kind al en probeerde mijn voeten net zo te houden als mijn moeder als ze met haar benen over elkaar zat, haar schoen soms bungelend aan haar teen, maar mijn wreven zijn niet zo mooi hoog. Haar nagels zijn zacht en soepel. Het werkje is zo gepiept maar ik neem de tijd.