De glasbakman

Als ik de hoek om kom, vangt hij onmiddellijk mijn blik. Hij zoekt houvast met zijn ogen. Het is nog ongeveer honderd meter tot ik bij hem ben, dus ik kijk naar de grond, want het is glad. In zijn buurt houd ik stil. Hij heeft mij al ruimschoots van tevoren aangeklampt. Zijn grote wagen staat half op de stoep. De bovenkant van de aanhanger staat al opengeklapt naar de hemel, klaar om te ontvangen. Straks zal hij de glasbak uit de grond omhoog takelen en het glas in zijn container laten kletteren.
'Ik ben net zo geschrokken van een sneeuwbal tegen mijn ruit.'
'O jee', zeg ik.
'Ik sta helemaal na te trillen.'
Zijn oordoppen hangen rond zijn nek. Die heeft hij nog niet opgezet. Het is een enorme kerel in een gewatteerd skipak.
'Nou, kom even bij', zeg ik en ik maak een gebaar in zijn richting alsof ik even geruststellend mijn hand op zijn arm wil leggen.
'Die kinderen weten niet beter natuurlijk, want het was meer een ijsbal. Dat krijg je nu hè. Het was zo hard. Ik ben me echt rot geschrokken.'
'Het is voor die kinderen natuurlijk het leukste wat er is.'
Ik zie de gedachte aan het plezier van de kinderen in zijn ogen. Die lichten even op.
'Je moet het ook niet verbieden natuurlijk. Dat zeg ik ook niet.'
Ik moet denken aan een artikel dat ik las over het verbieden van sneeuwballen gooien, maar dat was omdat een moeder had geklaagd nadat haar zoontje op gruwelijke wijze was ingepeperd.
'Maar dat ik daar toch zo van schrik.'
Dat lijkt hem nog het meeste te verbazen. Het helpt dat hij het allemaal even op een rijtje zet. Ik bedenk wat er allemaal thuis bij hem aan de hand kan zijn en hoe hij, in gedachten verzonken, van de ene glasbak naar deze hier in de straat reed.
'Het was daar bij het viaduct. Je schrikt je dood.'
Als ik denk dat hij rustig is, leg ik wel even mijn hand op zijn arm, zo licht dat hij nooit zeker zal weten of het echt gebeurde.