Hoe Liesje lopen leerde

Mijn moeder had 's nachts vreselijke pijn gehad. Ze had de hele afdeling bij elkaar gegild. De zusters hadden haar apart gelegd. Eén van de zusters had gezegd: 'Het is waarschijnlijk een bloedpropje dat ergens vastzit.'
De andere zusters hadden instemmend geknikt.
'Ik ga nu iets heel onconventioneels doen,' had de zuster die dacht te weten hoe het zat, gezegd. 'Ik heb dit nog nooit eerder gedaan.'
Ze had mijn moeders benen aan haar voeten omhoog getild. Mijn moeder had het uitgegild van de pijn en toen had de zuster haar benen 'Zo wammes,' vertelde mijn moeder later, op het bed laten terugvallen. De zusters hadden rondom het bed gestaan. In afwachting van het aanstaande wonder. De pijn was onmiddellijk verdwenen. De zuster in leiding had gezegd: 'En dat was tevens de laatste keer. Het was een gok, een goed uitgevallen gok.'
Mijn moeder was weer naar haar kamer gebracht en de rust was in het ziekenhuis teruggekeerd.

Ze zat al op een stoel toen we aankwamen. Ik had nieuwe schoenen voor haar meegenomen, van die Portugese die volgens haar nergens meer te krijgen zijn. Ze moesten meteen aan. Ik was de prins die Assepoester de muiltjes aan haar voeten schoof. Toen kwam de fysiotherapeut die met haar ging lopen en op haar nieuwe schoenen liep ze de kamer uit, de gang op, linksaf nog een gang op, krukken vooruit, geopereerde been ertussen, goede been ervoor, krukken vooruit enzovoorts. De trap op moest ze haar beste beentje voor zetten en de trap af juist eerst haar 'slechte been' zoals ze het zelf noemde, maar dat mocht ze niet zeggen van de fysiotherapeut.
'Het is nu weer een goed been.'
Mijn vader en ik liepen juichend achter mijn moeder aan.
'Goed hoor mam.'
In de revalidatiekamer moest ze even fietsen en tussen de brug lopen, zijwaarts, op de tenen en op de hakken, voorwaarts, achterwaarts. Met verbeten fanatisme voerde mijn moeder de opdrachten uit. De fysiotherapeut liet de röntgenfoto zien van haar nieuwe heup, een steeltje met een bolletje erop.
'En hier zit het cement,' wees de fysiotherapeut aan.
'Waarom is dat?' vroeg ik.
'Om het vast te metselen.'
Ik had echt nooit verwacht dat iemand zo snel na een operatie zou kunnen lopen. Mijn moeder is weer als nieuw.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts