Boren

Mijn moeder is weer thuis. En dat vieren we met bloemen en taart. We zitten in de laatste herfstzon, met jassen aan, op het terras. Mijn ouders zijn uitgelaten. Na de lange herstelperiode zijn ze nu eindelijk weer herenigd en de blijdschap daarover is niet te verbergen. Ze praten over de binnenhuisarchitect die hen, lees: mijn moeder, door de jaren heen advies heeft gegeven over de inrichting van hun huis en nu advies zal geven over de aan te passen badkamer. De man is allang met pensioen maar voorziet nu zijn oude klanten die net als hij gebreken beginnen te vertonen, af en toe nog van een advies over een te verhogen bed of wc.
'Van hem heb ik nog het boren geleerd,' zegt mijn vader.
'Dat is waar ook,' zegt mijn moeder.
'Ik was toen bezig met het maken en ophangen van een boekenkast,' zegt mijn vader. 'Maar toen die kast hing, was ik nog lang niet uitgeboord. Ik had zo'n plezier in het boren dat ik overal gaatjes in boorde.'
'Wat boorde je dan allemaal?' vraag ik.
'Het gereedschap in de garage bijvoorbeeld. Ik boorde dan een gaatje door de steel van de schep en deed daar een touwtje doorheen waarmee die aan de muur kon worden opgehangen, maar dan moesten er natuurlijk weer gaten in de muur geboord worden. En zo is dat gegaan met de hark, de bezem, de stoffer, afijn alles met een houten steel.'
Ik heb nog nooit met deze ogen gekeken naar de bonte verzameling gereedschap die aan haken aan de muur in de garage hangt.
'Maar ja, op een gegeven moment ben je wel uitgeboord.'