De ruimte

Ik geef sinds drie weken een cursus schrijven in mijn atelier. Eerst was het al een wonder dat genoeg mensen zich hadden aangemeld om een cursus mee te vullen. Toen ging het echt beginnen. Weken hadden we geklust om de werkruimte om te toveren tot een cursusruimte, met een nieuw koffiezetapparaat en nieuwe kopjes. Ik had hangers gekocht en die aan de kapstok gehangen. Het laatste stukje vloer was geverfd. Alles was in afwachting van de cursisten en toen op een zaterdagmiddag was het zover. De eerste cursist die kwam, hing zijn jas op een hanger aan de kapstok. De cursist ging aan tafel zitten en keek in het stapeltje papieren dat voor hem lag, dat ik even daarvoor zorgvuldig had neergelegd. Steeds ging de bel en de cursisten druppelden één voor één binnen. Ik zette koffie in het nieuwe apparaat en schonk die in de nieuwe kopjes. Ik had verschillende soorten thee in bakjes gedaan en op tafel gezet. De mensen die thee dronken, kozen een smaak alsof er altijd thee was gekozen uit die bakjes en ze legden de gebruikte zakjes netjes op de daarvoor bestemde schaaltjes, alsof ze altijd hun gebruikte zakjes op die schaaltjes hadden gelegd. Ook de koekjes gingen er als vanzelf in. Niemand wist hoe ik in winkels had staan dralen bij het uitkiezen van de kopjes en de soorten thee. En hoe ik vlak voor aanvang van de cursus de schaaltjes voor de theezakjes nog drie keer had verplaatst en hoe ik van elke koeksoort evenveel koekjes op de schaal had gelegd.