Uitvalsbasis

Het terras ligt dicht bij een druk kruispunt. Ik zit te wachten op de redactrice. Het proletengehalte blijkt hoog op het kruispunt waar vijf wegen samenkomen. Proleet is een woord van mijn moeder. Als zij omver wordt gelopen in de stad, of voor de sokken gereden, krijgt de dader steevast 'Proleet!' naar zijn hoofd geslingerd, waarbij ze nadruk legt op de laatste lettergreep.
Er staat een auto voor het stoplicht met een man van middelbare leeftijd met kaal hoofd. Pompende muziek uit zijn speakers. Als hij groen licht heeft en de bocht neemt rijdt hij bijna twee fietsers ondersteboven. Gescheld van de fietsers. Van het rijdende cliché is alleen nog het wolkje rook uit zijn uitlaat te zien. In de verte komt de redactrice zwaaiend aangelopen.

'Ik zat hier vanmiddag ook al. Het is hier echt een gekkenhuis.'
'Nooit geweten dat dat hier was', zeg ik.
We bestellen koffie.
'Wat ik vaak bij beginnende schrijvers zie, is dat ze alles in dienst van het plot schrijven, terwijl ik gewoon ook wel eens de stilte van een personage zou willen lezen. Wat doet zo iemand als die alleen in een kamer zit? Wat hangt daar aan de muur bijvoorbeeld? Daar mag best een foto van een opa hangen, ook al komt die opa in het hele verhaal niet voor. Een scène die er ogenschijnlijk niet toe doet voor het verhaal, maar die wel heel veel zegt op een ander niveau.'
Ik bedenk wat mijn personages doen als ze zich ongezien wanen.
'Soms weet zo'n schrijver niet eens hoe het huis van zijn personage eruit ziet. Geef zo iemand een uitvalsbasis, denk ik dan.'
'Jij bekommert je om de personages', zeg ik.
'Ja', zegt de redactrice vol vuur. 'Ze hoeven niet alleen maar in dienst van het verhaal te staan. Ik vind dat onmenselijk.'
'Onpersonagelijk.'
'Ja.'
'Jij zou eigenlijk een opvanghuis moeten beginnen voor personages die geen thuis hebben.'
'Ja, eigenlijk wel', zegt ze lachend.
Een vrouw komt bij ons tafeltje staan. Ze heeft haar fiets aan de hand.
'It's my birthday. Do you have some money for me?'
'No sorry', zeggen wij.
Bij het weggaan blijft één van de stoelen die bij ons tafeltje staat achter haar fietstassen haken. De poten van de stoel krassen over de stoeptegels. De vrouw heeft niets in de gaten. Pas bij de tafel van de buren laat de stoel los.