Bob Dylan

We reisden af naar Antwerpen om de meester te zien. In 2004 schreef hij in zijn Chronicles hoe hij langdurig zocht naar een nieuw geluid en een daarbij horend publiek. Hij wilde steeds in dezelfde zaaltjes spelen en zo een nieuw publiek opbouwen. Ik denk dat het hem behoorlijk gelukt is en ik denk ook dat mensen die om de verkeerde redenen naar zijn concert komen vanzelf zullen afhaken. Hij heeft zich altijd willen vernieuwen en nooit willen vastleggen. Je moet niet gaan om hem de nummers van zijn platen te horen naspelen, of omdat je in de sixties ook al van hem hield. Mensen vragen: 'Is het nog wat, die Bob?' Dat vind ik beledigend. Als je met de verkeerde aannames een Bob Dylan concert gaat zien, kom je waarschijnlijk bedrogen uit. Ik denk dat dat met aannames vaker het geval is. Aan Bob ligt het niet. Die doet daar niet aan. Die heupwiegt en rockt en bluesharpt vrolijk verder. Hij zoekt, sluit zijn ogen voor iedere regel, hoe zal ik deze nu eens fraseren? Geen avond is hetzelfde. Bob is tamelijk magic.

Ik zag een interview met hem van lang geleden. Bob zat op een bankje op zijn ranch. Zijn kapsel ving wind.
De interviewer vroeg: 'Wat vind je leuk om te doen?'
'Ik hou van lachen.'
'En waar lach jij om?'
'Als iets grappig is.'