Andere wereld



Mijn moeder is tijdelijk opgenomen in het ziekenhuis. Ze verblijft twee weken op de afdeling geriatrie. Dat is de afdeling met de deur die alleen opengaat als je je het huidige jaartal weet te herinneren. Mijn moeder zegt dat het lijkt alsof wij uit een andere wereld komen. Ik vraag haar naar haar wereld.
'Ik ben gewoon hier,' zegt ze.
Er speelt een pianist in de huiskamer. Für Elise. En daarna Schubert. Mijn vader zingt Die Forelle mee met hoge tenorstem, terwijl hij altijd bariton zong in het koor. Mijn moeder kijkt vol bewondering naar hem. De andere bewoners hebben geen bezoek. Wij worden gedeeld met alle bewoners op de afdeling.
'Jullie kunnen koffie of thee pakken als jullie willen,' zegt een man gastvrij en wijst naar het aanrecht achter ons.
Ik schenk koffie voor ons in. Mijn vader geeft mijn moeder de overlijdenskaart van de zus van mijn zwager. Er staat een portret van haar op de voorkant en de man naast mijn moeder zegt: 'Ik heb het idee dat ik die vrouw ken.'
Hoewel ik op deze afdeling geneigd ben te denken dat hij iedere foto zou herkennen, blijkt hij de zus van mijn zwager echt te kennen. Deze man is pater in een klooster en de zus van mijn zwager kwam daar vaak naar de dienst. De pater is 92 jaar. Ik schaam me voor mijn geheime gedachten.
'Ik vind het zo vreemd dat ik hier nu met jullie zit,' zegt mijn moeder.
Ik kijk naar de enorme boom die buiten voor het raam staat. De pianist speelt verder en we applaudisseren na ieder lied. Hij doet dit vrijwillig, iedere drie weken.
'Ik hoop niet dat ik jullie nog zie,' zegt hij bij het afscheid, 'want dat zou betekenen dat jullie hier nog lang moeten blijven.'
Mijn moeder wijst naar hem en zegt: 'Dat vind ik zó'n lelijk ding.'
De pianist grijpt naar zijn kleren ter hoogte van waar mijn moeder wijst en zegt: 'Wat? Mijn trui?'
'Nee, nee,' zegt ze, 'die klok achter u. Foeilelijk.'
De pianist zet een stap opzij en we kijken naar de spuuglelijke klok. Mijn vader verschuift zijn stoel. 'Ik ga er wel even voor zitten,' zegt hij.

Reacties

  1. Ontzettend mooi. Eén van je beste tot nu toe, denk ik. Je werkt niet naar een soort clou, of een conclusie, maar schetst een compleet beeld van een moment in tijd, een soort foto van de situatie. Alle personages staan op zichzelf, maar zijn tegelijkertijd verbonden met elkaar - en dat in relatief weinig woorden. Dat is knap, Gijsbrecht.

    Het stukje over uit een andere wereld komen, en dat je moeder dan zegt 'Ik ben gewoon hier' is de winnaar (hoewel ik nog een keer wil aantekenen dat het juist zo goed is dat je daar niet je 'eindpunt' van hebt gemaakt, het stukje gaat daarna gewoon verder).

    Nu moet ik even gaan liggen, van zoveel positiviteit.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. En eindelijk ontdekt hoe ik kan enteren na een regeleinde in deze nieuwe lay out van blogger. Dank je wel, Alex, ik hoop dat je inmiddels weer bijgetrokken bent.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat schrijf jij treffend - ik was erbij..

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts