Sterfelijkheid

Mijn moeder is gister overgebracht naar een verzorgingstehuis waar ze zes weken gaat revalideren. Iedere dag krijgt ze fysiotherapie om haar nieuwe been te voegen naar het lichaam dat ze al had. Gisteravond overviel het haar. Ze had ineens heimwee naar huis. Ineens vond ze het heel confronterend 'al die oude mensen met hun gebreken'. De sterfelijkheid overviel haar en het besef dat ze zelf misschien bij die oude mensen hoorde. Hoewel dat er zelfs bij mij niet ingaat. Mijn moeder is nog vol levenslust. Hoewel ze niet bang is voor de dood.
'De dood kan me niks schelen. Pijn, daar zie ik tegenop,' zei ze vlak voor haar operatie. 'Hoewel ik nog helemaal geen zin heb om te gaan, daar niet van.'
Het is een lelijke poets die de natuur ons bakt, dat er een einde aan moet komen. Daar denk ik vaak over na. Het heeft weinig zin om te denken dat er hierna nog iets komt, want vooralsnog is het leven het enige dat we hebben. Zolang we ademen. Het helpt mij ook helemaal niet om na te denken over reïncarnatie of een leven na de dood. Dat vind ik niet troostend. Ik vind het gewoon jammer dat dit ophoudt, hetgeen ik nu allemaal hier doe. Lucht happen. Heel veel van de mensen houden om me heen. Lekker eten. Hoe de stad ruikt na regen. Het enige wat ik misschien prettig zou vinden is dat het misschien wat rustiger wordt in mijn hoofd, dat de gedachten niet maar komen en gaan. Geen idee hoe de gedachten gaan als je dood bent en of ze nog gaan, überhaupt. Maar onmiddellijk denk ik: nee, laat maar komen en gaan die gedachten. Alles liever dan dat het ophoudt. Hoe stom is dat.