Anorexia

Ik heb vandaag een documentaire zitten bekijken over een achtjarig meisje met anorexia. Ze vertelt dat ze eerst stopte met snoepen. Vervolgens zegt ze tegen haar moeder: 'Ik ga stoppen met junkfood.' Daarna wordt ze vegetariër en tenslotte stopt ze helemaal met eten. Het wordt zo erg dat ze moet worden opgenomen in het ziekenhuis. Ze houdt daar zelfs de sonde dicht die haar vloeibaar voedsel toedient. Als ze wat is aangesterkt, komt ze in een kliniek waar allemaal tieners wonen met hetzelfde probleem. Meiden die veel ouder zijn dan zij. Omdat ze zo jong is, vindt ze het moeilijk om te reflecteren op zichzelf en antwoord te geven op de vraag waarom ze ooit begon met diëten. De oudere meisjes weten dat beter. Die hebben problemen op school. Hun ouders zijn gescheiden of de druk van presteren is te hoog. Een kenmerk van anorexia-meisjes is bovendien dat het perfectionisten zijn. In hun leven maken ze iets mee waar ze geen controle over hebben. Door te reguleren hoeveel ze eten, creëren ze controle. Eigenlijk heeft de stem in hun hoofd de controle. Die roept: 'Nee, dat ga jij echt niet eten.' Of: 'En nu moet je een uur lang de trap op en neer rennen.' In de kliniek moeten ze eten en hun bord zelfs uitschrapen en aflikken zodat ze niet met de smoes kunnen wegkomen dat die zes laatste kruimeltjes toch weer zoveel calorieën scheelt. Er is geen onderhandeling mogelijk. De begeleiders houden de etende anorexia's scherp in de gaten. Er mag geen eten in mouwen verdwijnen. Er mag niet gespeeld worden met het eten. De meisjes eten vol afgrijzen hun bord leeg.