Geruisloos verdwenen

Vandaag was mijn laatste lesdag ooit op de schrijfopleiding. Plechtig vertelde ik het de groep en de reacties waren hartverwarmend. Ik begon bijna te twijfelen tussen spijt en opluchting, maar de opluchting won.
Omdat er vanmorgen iets vreemds was met de roosters op school, moest ik lesgeven in het troosteloze kantoorachtige gebouw met TL-licht en bedompte systeemplafonds. De dependance. Ik kreeg er als student al hoofdpijn of vlekken voor mijn ogen. Systeemplafonds zijn volgens mij uitgevonden door iemand die met zelfmoordneigingen naar een plafond lag te staren en toen bedacht dat hij deze ervaring met de mensheid wilde delen. Het was bloedjeheet in conferentiekamer 3.21. Ik kon niet bij het kleine raampje omdat daar stoelen en tafels tegen opgestapeld stonden. En toen zag ik het. De boekenkast vol met ringbanden. Het bleken alle scripties en afstudeerstukken van voorgaande jaren. De jaartallen gingen terug tot 1983. Er hing een getypt briefje bij dat alles op alfabet was gerangschikt en mocht je interesse hebben, je contact kon opnemen met de bibliothecaresse. Ik moest snel handelen. Ik was vroeg. De studenten waren nog niet gearriveerd. Ik zocht snel langs het alfabet. KOO - LEV. Ik vond mijn afstudeertekst en mijn scriptie terug. Als een behendige dief liet ik de documenten in mijn tas verdwijnen. Die hadden nu lang genoeg rondgezworven op deze plek. Een geniale actie op mijn laatste dag hier. Het had zo moeten zijn. In de pauze schreef ik in mijn boekje: Ik ben hier verdwenen. Ik heb alles wat aan mij deed denken weggenomen. Nu kan ik beginnen. Geruisloos. Zelfs mijn afscheidsfeestje moet vandaag gevierd zijn zonder mij.