De scheve mens in balans

Gister is er op twee manieren aan mij gesleuteld. Tweemaal lag ik op de behandelbank. 's Morgens lag ik op mijn buik, met mijn gezicht in een daarvoor bestemd gat zodat je kunt blijven ademen, en werd mijn scheve lijf rechtgezet door een orthomanueel arts. 's Avonds lag ik op mijn rug te soezen onder een dekbed voor een voetreflexzonebehande- ling en vonden de drukpunten onder mijn voeten aansluiting met de bijbehorende zones in mijn lichaam. Mijn linkervoet, waar je emoties huizen, zo leerde ik, was aanvankelijk een klompje ijs. Mijn verstands- kant was wat warmer aangelegd. Of ik dat herkende, vroeg de reflexoloog na afloop.

'Ik denk graag na over emoties,' zei ik. 'Dat geeft me houvast.'

Ondertussen wilde ik haar zoenen, overweldigd als ik was, door van alles en nog wat. Op weg naar huis waren beide voeten zo gloeiend heet dat ik voetsporen in het asfalt achterliet. I'm a poor lonesome cowboy, huilde ik naar het halve maantje. 's Nachts droomde ik van zachte vingers.