En toen...

liet ik de studenten subtekst schrijven onder ieder zinnetje tekst van hun eigen dialoog en toen onder de dialoog van een ander. En toen las ik voor uit The Catcher in the Rye. Een dialoog (met heel veel subtekst) waarin Horwitz zich een vis in het ijs voelt. En toen lazen we 's morgens eerst 7 dialogen met heel veel subtekst en toen lazen we 's middags 8 dialogen met heel veel subtekst. We ontdekten dat als je met subtekst schrijft je al snel in metaforen gaat schrijven en dat metaforen stomvervelend kunnen worden als je die probeert tot in het oneindige vol te houden. Toen reisde ik per trein van Utrecht naar Amstelveen en at een gehakt-groenteschoteltje dat Pieter had klaargemaakt voor zijn schrijfdocent en docent vormgeven. We hadden zelfs een toetje. Toen lazen we de geschreven dialogen van de poppenspelers. En spraken over mogelijke beelden die de dialoog opriep en kwamen hardop fantaserend op de meest uitgebreide, hartverscheurende, poëtische verhalen die je maar bedenken kan. De docenten reden gezamenlijk terug in de bus en ik stapte uit op het busstation. Ik hoorde een stem die mij riep vanaf de overkant van het water. Kom, zei de stem en ik dook het water in. Het was al heel laat en donker en de dag moest wel tot een einde komen.