Heilig vuur

Het is woensdagmiddag en de school achter ons huis gaat uit. Het is alsof er een grote mond opengaat die oneindig veel verhalen te vertellen heeft in alle toonaarden. De stemmetjes die weerkaatsen tegen de achtergevels van de huizen. Ik stem mijn pauzes af op het schooltje dat temidden van onze tuinen al jarenlang kinderen grootbrengt. Terwijl ik koffie maak, luister ik naar hun gezang en hun uitleg van het te spelen spel. De kinderen blijven altijd even oud, terwijl de mensen in de omringende huizen ouder worden. Het is één van die vreemde gewaarwordingen die ik de laatste tijd ook heb als ik lesgeef. Het moet gebeurd zijn op het stoepje van de schrijfopleiding in Utrecht, het stoepje bij de voordeur waar ik als student ook al zat, waar het een constante stroom is van in- en uitlopende studenten. Studenten die niet ouder worden. Op dat stoepje voor de school nam ik onlangs de beslissing dat ik minder les ga geven. Dat ik me meer wil ontwikkelen temidden van leeftijdgenoten die even oud blijven als ik. Dat het vooruitblikken nu even belangrijker is dan het terugblikken naar hoe ik zelf leerde schrijven. De twee gaan niet meer samen in mijn hoofd. Ik heb oneindig veel bewondering voor alle juffen, meesters, leraren, docenten, hoogleraren die het lesgeven als heilige missie beschouwen. Je moet uit heel speciaal hout zijn gesneden. En daarmee wordt dit een ode aan de docent van wie ik het meest geleerd heb. Pieter Vrijman neemt over precies een week afscheid van het onderwijs, omdat hij met pensioen gaat. In zijn zogenaamde vrije tijd leidt hij inmiddels een school voor poppentheater. Omdat het lesvuur bij sommigen niet te doven is.