Kyra

Na afloop van de première gister sprak ik mensen die ik in jaren niet gesproken heb, allemaal mensen die op dezelfde school hebben gezeten, acteurs, schrijvers en vormgevers. Ik raakte in gesprek met een vriendin van Kyra. Kyra zat bij ons op school en was een bijzonder meisje. Kyra heeft afgelopen zomer een einde aan haar leven gemaakt. Ik hoorde daarvan toen ik op het eiland Kythira was. Iemand mailde me de rouwkaart. ‘Dit is wat ik wilde’ stond er. Ik heb tijdens een wandeling op de rand van een ravijn een steen voor haar achtergelaten. Op het eiland met op drie letters na dezelfde naam als zij. Nu hoorde ik wat meer details over haar gesteldheid, dat ze borderline had. De vriendin vertelde over een voorstelling die Kyra en zij hadden gemaakt. Engel onder je oksel heette die. ‘Het productiehuis vond de voorstelling verschrikkelijk en ze zeiden dat het nooit vertoond had mogen worden, maar wij waren trots.’ Ze vertelde wat er zoal op het toneel gebeurde en ik vond het leuk om te luisteren naar iemand die vertelt over een voorstelling die je niet gezien hebt. De laatste keer dat ik Kyra zag, was toen ik een nacht bij haar ging logeren. Ze woonde in haar eentje in een gekraakt klooster met wel vijftig kamers. Die nacht lazen we om beurten onze eigen teksten aan elkaar voor. Die van mij net zo depressief of gebroken als die van haar.