Wat ik zie als ik luister

Ik luister gesprekken af die ik gehad heb met jongeren het afgelopen jaar. Audio werkt heel anders dan beeld. Ik hoor nu verbanden die ik tijdens het gesprek nooit heb gelegd. Intonaties die boekdelen spreken waar toen misschien een lach me afleidde van de emotie of de intentie van het gezegde. Ik stel me van alles voor bij deze opnieuw beluisterde stemmen. Dit gesprek ging over geloof. Een meisje vertelt dat ze van haar geloof is gevallen sinds haar vader ziek werd. De vader is de week voor het gesprek overleden. Een jongen begint met galmende stem een vergelijking uit de bijbel te citeren. Ik hoor zijn onzekerheid. Hij zit er te dicht bovenop. Hij laat geen ruimte. Hij wil de situatie duiden, overzien, woorden geven. In een tekst zou ik stilte schrijven, voor ik de jongen iets zou laten zeggen. Lange stilte zelfs. Ik stel me zijn vader voor die misschien hetzelfde doet als hij ergens over twijfelt. Er is vast overal een voorbeeld bij te vinden, thuis waar de jongen woont. En de vader zal hem houvast kunnen bieden. Maar hier wordt de verbinding niet gemaakt, want het verhaal komt niet echt aan. Het lijkt de eerste keer dat hij zoiets probeert. Ook vergeet de jongen erbij te vertellen wat de vergelijking betekent. Een ander meisje moet het verduidelijken. Voor iedereen is er onkruid in de wereld en waar het precies zit weet je niet maar je moet ernaast leven. Je wordt daar sterker van.
'Maar waarom zou ik daar dan sterker van worden? Want het is gewoon niet eerlijk en waarom zou ik daar dan nú sterker van worden en waarom bijvoorbeeld niet over een paar jaar?' vraagt het meisje dat haar vader verloor. Het is lange tijd stil.

Het beeld van de vader laat me niet los en ik plaats mezelf in een kelder in een ander tijdperk waar ik deze opnames afluister en vraag me af wat ze dan betekenen. Als ik er zelf niet bij was.