Buitenkunst

De tweede dag schreven twee mensen een stuk. Een echtpaar laat hun kind achter bij Ikea. In de ballenbak. Een favoriete plek voor het achterlaten van kinderen. In toneelstukken dan. De man en vrouw rijden weg richting het Zuiden, maar ze krijgen ruzie. Ze hebben allebei hun eigen opvatting over het achterlaten. De moeder doet het omdat ze haar kind een betere toekomst wenst en de man doet het omdat het kind tussen hen instond. Hij blijkt het kind te hebben gehaat, terwijl zij steeds meer begint te mijmeren over zijn schattige krulletjes, de lieve glimlach, zijn geur. Het echtpaar strandt bij een benzinepomp. Ieder uur horen we een oproep via de autoradio, of de ouders Brammetje willen komen ophalen. Als het drama op zijn hoogtepunt is, volgt op de radio het bericht dat de ouders het kind hebben opgehaald. De vrouw is zo verbolgen over het feit dat twee wildvreemde mensen zich als de ouders van haar kind hebben durven uitgeven dat ze in de laatste scène plankgas terugrijdt richting Ikea. Ze heeft een monoloog over spijt. Vanuit de achterbak van de auto klinkt gebonk. De schrijvers wilden een open einde.