Wat je hoort, ben je zelf

Ik gaf les aan de poppentheaterschool waar ik al eerder over schreef. Het is een cursus van twee jaar voor poppenspelers die zich in allerlei vakken bekwamen en ik geef ze een paar keer schrijfles. Poppenspelers doen over het algemeen alles zelf. Ze verzinnen een verhaal. Ze maken de daarbij horende poppen. Ze spelen zelf. Meestal in hun eentje. Ze maken het decor. Regisseren zichzelf. Ze schrijven hun eigen teksten. Alles doen ze zelf. We spraken over interpretatie van dialoog. We hadden het de keer daarvoor al gehad over tekst en subtekst; dat wat je zegt en dat wat je bedoelt met wat je zegt. Nu hadden we het over hoe de toehoorder de dialoog interpreteert, hoe hij nogal subjectief luistert, beïnvloed door zijn eigen stemmingen, inzichten en bewustzijn. Zo kan een man zeggen: 'Ik hou van je.' Maar de vrouw die aangesproken wordt, hoort: 'Ik ben ten einde raad.' Zij antwoordt: 'Ik wil nog niet samenwonen.' En hij hoort daarin: 'Ik kan pas met je samenwonen als jij iets aan die verschrikkelijke neus van je doet.' Aangezien hij bereid is alles voor haar te doen, zegt hij: 'Ik kan een neusoperatie ondergaan.' Maar zij hoort zijn afhankelijkheid en verstaat dit als: 'Ik kan alles worden wat je maar wilt. Ik zal je overal volgen. Ik zal een blok aan je been zijn.' Zo wordt de dialoog een dans van interpretatie en misinterpretatie. En kun je een hoop geschiedenis en psychologie kwijt in zo'n dialoog. Want, mijn hemel, wat kan er een hoop misgaan in een gesprek. Dat we door alle bedoelingen heen het bos nog zien is een wonder. Soms krijg je gewoon zin om een tijdje te zwijgen.

Reacties

Populaire posts